Wszystko o rasie beagle

Pochodzenie Beagle

Beagle to bardzo stara angielska rasa, znana już w średniowieczu.
Pierwsze wzmianki o nich można odnaleźć w pieśniach szkockiego barda Ossiana żyjącego w III wieku n.e. Nie wiadomo kiedy i jak ta rasa powstała. Jedna z teorii mówi, że beagle wywodzą się ze starożytnej Grecji i stąd razem z Rzymianami trafiły na wyspy Brytyjskie. Być może są potomkami psów gończych, które w 1066 r.


Elżbieta I
Normanowie z Wilhelmem Zdobywcą przywieźli do Anglii. Były one dużo mniejsze od dzisiejszych beagle tak, że można je było wozić w jukach przytroczonych do końskich siodeł.
Z nich rozwinęła się miniaturowa odmiana beagle, która dziś już nie istnieje.
Wiadomo tylko, że Królowa Elżbieta była wielbicielką tych psów i trzymała dużą ich sforę. Była to właśnie owa kieszonkowa odmiana beagle tzw. pocket beagle lub Elisabeth beagle. Były one tak małe, że z łatwością mieściło się ich około dziesięciu w jednej sakwie. Od tamtej pory beagle na dobre zadomowiły się na Wyspach Brytyjskich. Początkowo ze względu na swoje użytkowe właściwości były wykorzystywane tyko do polowań i trzymane w licznych sforach i złajach przez ludzi bardzo bogatych i dobrze urodzonych. Beagle posiadali oprócz Królowej Elżbiety jej ojciec Henryk VIII, Wilhelm III oraz Jerzy IV. Z czasem zyskiwały coraz większą popularność, aż trafiły na salony i na kanapy jako psy do towarzystwa.

Równie tajemnicza jak ich pochodzenie jest sama nazwa „beagle”. Uważa się, że pochodzi ona od celtyckiego słowa „beag” czyli mały lub starofrancuskiego słowa „begle” będącego skrótową formą beguele i oznaczającego rozwarte gardło. Nie ma w tym żadnej przesady bo rozwarte gardła licznej sfory beagle potrafią narobić dużo wrzawy i hałasu. Szczekanie beagle jest bardzo melodyjne i przyjemne dla ucha. Dźwięki jakie wydaje ze swych gardeł liczna sfora beagle robi wrażenie chóru, dlatego często nazywa się je „singing” beagles, czyli psami śpiewającymi.

Psy, które widać na starych obrazach nie przypominają wyglądem współczesnych beagle. Różne hrabstwa posiadały różne typy tych psów. Różniły się one wielkością maścią i rodzajem sierści. Występowały zarówno odmiany gładkowłose jak i szorstkowłose. W 1890 roku powstaje Beagle Club. Aby ujednolicić rasę ustanowiono w 1895 jej wzorzec, który z niewielkimi zmianami obowiązuje do dziś.

Beagle jest najmniejszym ogarem używanym do polowań na drobną zwierzynę lisy, króliki i zające, a także na dziki i sarny. Na przykład w Szwecji służy do polowań na łosie. Ma doskonały węch. Jest szybki, odważny i niezmordowany. Niezastąpiony w gonieniu, głoszeniu, płoszeniu i pracy na sfarbowanym tropie. W Kanadzie i USA beagle pracuje jako pies wyszukujący i aportujący zwierzynę.
Beagle ma miłe i łagodne usposobienie. Nie jest konfliktowy. Bardzo inteligentny. Ma skłonności do samowoli. Wymaga konsekwentnego postępowania. Nie nadaje się na psa stróżującego. Nie potrzebuje specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych i prawie nie choruje. Beagle jest rasą długowieczną i w dobrym zdrowiu dożywa do 15-16 lat.
Obecnie beagle jest bardzo popularny na całym świecie. W 1954 roku był najpopularniejszą rasą w USA. Po II wojnie światowej bardzo spadła liczebność beagle w ich ojczyźnie. Zaczęło się to zmieniać dopiero w latach 50-tych. W Europie beagle stają się popularne od początku lat 60-tych, kiedy zaczęto je traktować jak psy do towarzystwa. Wtedy hodowla beagle skupiła się również na jego urodzie, a nie jak dotychczas na cechach czysto użytkowych.
W Polsce pierwsze egzemplarze pojawiły się w latach 70-tych sprowadzone do celów doświadczalnych. Pierwsze hodowle powstały dopiero na początku lat 90-tych opierając się o psy sprowadzane z Czech, Danii i Finlandii. Beagle szybko zdobył sobie popularność w Polsce, co widać po ilości psów zgłaszanych na wystawy. Niestety nie idzie to w parze z jakością. Wielu naszym „hodowcom” nie zależy na doskonaleniu ich urody i charakteru, a tylko na szybkim zarobku, co powoduje,że naprawdę pięknych beagle na światowym poziomie jest u nas niewiele.

Beagle - kilka uwag

Artykuł Rafała Minicha z początku lat 90-tych ub. stulecia
– myśliwego i hodowcy, który sprowadził pierwszą sukę beagle do Polski pod koniec lat 80-tych


Pierwsze wzmianki o tej rasie datują się w Anglii od 1066r. Były tam używane jako psy gończe. Stanowią one pomniejszoną kopię harriera lub foxhunda. od najdawniejszych lat polowano z nimi w złajach „par force”. Do dziś jest znakomitym psem użytkowym do polowania pojedynczo, w parach sforach i złajach. Doskonale nadaje się również jako pies do towarzystwa. Przedstawia sobą bardzo wyrównaną i płodną rasę. W związku z tym był używany jako pies laboratoryjny w Polsce ( Olsztyn ) i w Czechoslowacji do 1965r czyli do czasu kiedy wyhodowano do badań specjalna rasę tzw psa Horaka.
Na kontynencie zaczęto hodować beagle w XIX. we Francji, Szwajcarii, Austrii na Węgrzech i w Czechach. Pojedyncze egzemplarze trafiły również do Polski. do Czech sprowadził je kniaź Octawian Kinsk, który hodował je w swoim majątku w Chlumci nad Cidlinou. W 1874r założono wielka hodowlę w Pardubicach. W XX wieku hodowla rozprzestrzeniła się na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, gdzie nie tylko służy myśliwym ale stał się najulubieńszym psem do towarzystwa. Po II wojnie światowej na terenie Europy powstały liczne kluby tej rasy w poszczególnych krajach. W Anglii istniały od bardzo dawna. W USA Klub beagle działa od 1884 roku a w Czechach od 1986 roku.

Beagle jest żywym, sympatycznym, wesołym i pracowitym psem. Zakup szczeniaka należy jednak dobrze rozważyć. Potrzebuje on poświęcenia mu dużo czasu przez opiekuna. Zarówno hodowany w domu jak i w kojcu wymaga codziennych spacerów co najmniej w granicach jednej godziny dziennie. Mimo, że jest bardzo pojętny w przyswajaniu sobie różnych zachowań to jednak złe przyswaja znacznie szybciej i znacznie trudniej go od nich odzwyczaić. Oczywiście najłatwiej uczy się szczeniaka ale w literaturze podają, że szkolono nawet trzy i czteroletnie osobniki. Autor obserwował u jednego z kolegów sześcioletnią sukę „kanapowca” którą myśliwy otrzymał w prezencie i nauczył pracy na ciepłym i sfarbowanym tropie. Zaczęła ona również pięknie „grać”. Trzymane w domu osobniki długo uczą się czystości. Zazwyczaj do siedmiu miesięcy. Trzeba nauczyć się odgadywać ich zachowanie. Trzymany w domu pis powinien mieć swoje miejsce do spania tak jak inne psy. Trzymany na dworze musi mieć odpowiednia budę. Anglicy podają, że musi ona być z desek. Grubość podłogi z drzewa winna mieć co najmniej trzy centymetry a odległość od podłoża co najmniej dziesięć. Buda powinna być dobrze wentylowana. Pomieszczenie do spania powinno mieć długość i szerokość półtorej długości psa a wysokość półtorej wysokości w kłębie. Pomieszczeni powinno być łatwe do czyszczenia i dezynfekcji. Wzdłuż budy właściwej powinien przebiegać korytarz do wejścia chroniący przed wpływami atmosferycznymi. Należy również przykładać wielka wagę do szczepień i systematycznej opieki weterynaryjnej oraz rad doświadczonego hodowcy. W USA kluby posiadają własnych weterynarzy.
Wzorzec beagle jest wszędzie dostępny ale warto nadmienić, że w Stanach Zjednoczonych dzielą beagle na typy wielkości i wagi. Pierwszy do wysokości 13 cali i wagi 20 funtów a drugi powyżej 13 cali i 20 funtów.

Kilka słów o układaniu beagle do polowań.Jako pies myśliwski może pracować jako:
1. gończy w parze, sforze lub złaji, często tak jak ogary dobierany odpowiednimi glosami
2. dzikarz w parze , sforze lub złaji
3. płochacz – aporter
Szkolenie myśliwskie należy rozpocząć jak tylko opanuje rozkazy ; do nogi . na miejsce, stój, i waruj. Oczywiście ideałem jest aby te polecenia wykonywał na słowa, gesty i gwizdek. W przypadku pracy jako gończy lub dzikarz również na dźwięk rogu. W zasadzie można szkolić psy już od czterech miesięcy przeplatając ćwiczenia zabawą. Nie można skończyć ćwiczenia nie wykonaniem polecenia. Lepiej jest jednak przerwać ćwiczenie jeżeli pies będzie wykazywać nadmierne podniecenie. Młody osobnik układa się znacznie lepiej w towarzystwie dorosłego doświadczonego psa. Autor obserwował wspomniana już sukę, która w towarzystwie foksterierów krótkowłosych pędziła dziki i goniła za lisami. Pierwsze szkolenia na tropie najwygodniej jest rozpocząć tam gdzie jest dużo dzikich królików. W trakcie szkolenia pies musi kojarzyć odwiatr z obiektem. Jeżeli natomiast psy maja być dzikarzami nie powinno się ich „bałamucić” inną zwierzyną. Duże usługi w trakcie układania psa oddaje dobry pomocnik. Według założeń angielskich nawet w czasie szkolenia właściciel i pomocnik powinni być ubrani w strój myśliwski. Pomocnik musi się jednak widocznie różnić od przewodnika, najlepiej wypukłościami noszonymi na ramionach (np. wysokie wypukłe pagony). Dobrze ułożony beagle może być świetnym płochaczem i psem aportującym. Aportuje dobrze nawet z wody, w której chętnie pływa. Reasumując, rasa ta zasługuje na rozpowszechnienie, jako świetny wielostronny pies myśliwski oraz towarzysz. Nie bez znaczenia jest również jego niewielki wzrost.

Rafał Minich

Przykłady pięknych Beagle

Dziadek
CH. Sweet Connection´s Bar Espresso

Internationaler-, Deutscher-, VDH-, Dänischer-, Niederländischer-, Luxemburg-Champion, Deutscher Jugendchampion, Europasieger, Bundesjugendsieger, VDH-Europasieger, FCI-Europasieger, Winner Amsterdam, Kopenhagenwinner, Clubsieger,

Ojciec
CH Tameo’s Playboy

Dansk Champion, International Champion, Klub Champion, Svensk vinder 2000, Europavinder 1999

Syn
Fortibus X-Uberant

Champion Polski, Młodzieżowy Champion Polski, wielokrotny zwycięzca rasy i grupy VI

Wzorzec Rasy

KRAJ POCHODZENIA: Wielka Brytania
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 24.06.1987
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 6 Psy gończe, posokowce i rasy pokrewnwe.
                                   Sekcja 1.3. Małe psy gończe
                                   Podlega próbom pracy.

Wygląd ogólny:Mocny, krępej budowy, średniej wielkości pies gończy.
Raczej szlachetny niż ociężały.

Zachowanie, charakter:Wesoły odważny, energiczny i zdecydowany. Czujny i inteligentny.
Ruchliwy i sympatyczny. Jego specjalnością łowiecką jest gonienie po śladzie, głównie zajęcy.
Temperament zrównoważony – nie agresywny ani bojaźliwy.

Głowa:Średniej długości, mocna ale nie ciężka, zgrabnie uformowana, delikatniejsza u suk, pozbawiona zmarszczek i fałd.
M ó z g o c z a s z k a:
Lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym.
S t o p wyraźnie zaznaczony, najlepiej gdy znajduje się w połowie długości głowy.
T r z e w i o c z a s z k a:
N o s szeroki, pożądany czarny ale u jasno umaszczonych psów może być jasniejszy. Nozdrza szerokie.
K u f a niespiczasta.
W a r g i umiarkowanie obwisłe.
U z ę b i e n i e: szczęki mocne, z doskonałym, regularnym zgryzem nożycowym. Siekacze ustawione pionowo.
O c z y ciemnobrązowe lub orzechowe, dość duże, nie osadzone głęboko, ani wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym i miłym wyrazie.
U s z y długie, z zaokrąglonymi końcami, osadzone nisko, sięgające w pozycji wyciągniętej prawie końca nosa, cienkie i zwisające wdzięcznie blisko policzków.

Szyja:Dostatecznie długa, aby umożliwić psu swobodne tropienie, lekko wygięta z niewielkim podgardlem.

Tułów:Grzbiet prosty i poziomy. Lędźwie krótkie, mocne i elastyczne, proporcjonalne.
Klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci.
Żebra dobrze wysklepione i zachdzące daleko do tyłu.
Brzuch niezbyt podkasany.

Ogon:Mocny, średniej długośći. Osadzony wysoko, noszony wesoło, nie zakręcony ponad grzbietem ani pochylony już od nasady ku przodowi.
Dobrze porośnięty włosem, szczególnie po spodniej stronie.

Kończyny:K o ń c z y n y przednie:
Proste, pionowe, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione, o okrągłych kościach (w przekroju poprzecznym) na całej swej długości.
Łopatki dobrze kątowane, nie przeładowane.
Łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające, powinny znajdować się w połowie wysokości psa mierzonej w kłębie.
Śródręcza krótkie.

K o ń c z y n y tylne:
Uda muskularne.
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Łapy silne, palce zwarte o mocnych poduszkach i krótkich pazurach. Zajęcza łapa jest wadą.

Chody:Pewne, bez tendencji do kołysania się. Grzbiet w ruchu pozostaje prosty. Swobodny, długi wykrok kończyn przednich, bez nadmiernego ich unoszenia. Kończyny przednie poruszją się idealnie do przodu, nie mogą krzyżować się ani być wyrzucane na boki. Kończyny tylne dają silne odbicie, nie mogą być wąsko stawiane.

Okrywa włosowa:Włos krótki i gęsty, odporny na zmiany pogody.
Umaszczenie: dopuszczalny każdy kolor psa gończego poza wątrobianym, koniuszek ogona biały.

Wzrost:Wysokość w kłębie (pożądana) – minimalna 33 cm.
– maksymalna 40 cm.

Wady:Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

Uwaga:Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym
Wszystko o rasie beagle
Przewiń na górę