Nasza Historia

Honda Łaciata Sfora (Gama)
urodzona 02.11.1997 r.

Wielka szkoda, że Honda nigdy nie była wystawiana. Trochę mnie to smuci ponieważ Honda to przepiękna suka z drugiej strony bardzo się cieszę, że trafiła do tak przemiłych ludzi 😉 Oto relacja na jej temat obecnej właścicielki – Pani Hanny:

„Cwana bestia i przebiegła – wszystko, oczywiście, kręci się wokół jedzenia. Pomimo naszej czujności, co jakiś czas odnosi spektakularny złodziejski sukces. Zjadła miskę gotowanych warzyw na sałatkę jarzynową, które stygły na tarasie – ponad 1, 5 kg, bo impreza miała być wielka. Wyglądała jak wąż, który połknął słonia . Zjadła całą blachę szarlotki, którą zrzuciła z szafki kolejnym podskokiem. Potrafi otworzyć torbę zamkniętą na suwak, jeśli w środku wyczuje żarcie, w ten sposób np. zjadła podróżne zapasy mojej koleżanki wraz z fragmentem doktoratu… Doktorat na szczęście udało się odzyskać.

Przez wiele lat kradła mydło i jeśli nie zjadła natychmiast, zakopywała w ogrodzie. Najgorzej było po zjedzeniu podwójnej kostki mydła „biały jeleń”, kupionego do malarskich eksperymentów. Nie wiedzieliśmy, czy poić ją, czy też wprost przeciwnie…….okazało się ze niepotrzebnie się przejmowaliśmy bo nic jej się nie stało Bez problemu otwiera szuflady.

Je wszystko, co warzywne, oprócz surowych ziemniaków, pieczarek, cebuli i oliwek. Owoce zjada sama w ogrodzie, wybierając wyłącznie dojrzałe. Subtelnie zdejmuje z gałązek, nie niszcząc rośliny. Z najgłębszego snu obudzi ją odgłos obierania marchwi lub surowego ogórka.

Wydaje nam się, że rozumie i podsłuchuje niektóre rozmowy – np. jeśli mówię przez telefon, że wyjeżdżam po zakupy, ona natychmiast siedzi pod drzwiami. Rozumie bardzo dużo tekstów i komunikatów, nawet tak bolesny jak „Nic nie dostaniesz”, odchodzi wtedy baaaardzo smutna.

W ogrodzie pracuje ciężko i odpowiedzialnie. Zalicza każdego rowerzystę i każdego przechodnia. Pomimo zaawansowanego wieku rozwija w sekundę prędkość torpedy. Oj, długo można.

Sprawdza się nawet jako pies obronny :-)) Razu pewnego mój lekko głuchy tata wpuścił na teren żebraka. Suka ruszyła z impetem, prawdopodobnie, żeby się przywitać, ale żebrak uciekał jeszcze szybciej. Ostatecznie liczy się efekt.

Wychodząc z domu, w jadalni, gdzie mieszka , zabezpieczam krzesła i stół, opasując je razem obręczą z grubej majtkowej gumy – tym sposobem nie zawsze mam psie kudły w cukierniczce.

Najfajniejsza jest w niej żądza bliskości. Zawsze obok, najlepiej czuje się, gdy usiądzie na bucie, albo chociaż łapą przytrzyma się człowieka … No, w ostateczności można pilnować kogoś końcem ogona. Nauczona, że jej miejsce w „łańcuchu pokarmowym” w domu jest na końcu, spokojnie czeka a nawet śpi, aż wszyscy dostaną swoją miskę. Potem ustawia się w pozycji „słupka” i dostaje swoje. Czasem jednak zdarzy się, że któryś z domowników zaburzy naturalny porządek….. Ojej, co się wtedy dzieje. Honda wpycha się na siłę i szczeka z wyrzutem w glosie. Cieszę się, że nie znamy psiego języka… Sztukę chodzenia na dwóch łapach ma opanowaną do biegłości. Długodystansowo. Bez podpierania się. Oczywiście zawsze wokół stołu, albo przy kuchennych szafkach.

Codziennie o 21.30 przychodzi do pokoju i tarza się na dywanie. To znaczy, dywan to był kiedyś. Teraz jest przyrząd do psiego tarzania się. Jak się goście pojawią, w popłochu zwijamy.

I zawsze wie, który spacer zakończy się wizytą u weterynarza, choć wszystkie zaczynają się tak samo. Do naszej ulubionej przychodni mamy jakieś dwa kilometry, najczęściej udajemy się tam piechotą. Najdalej w połowie drogi suka orientuje się dokąd zmierzamy i zaczyna się przyrastanie do chodnika. A na komendę „chodź” rusza natychmiast, ale w stronę domu. Ostatnio nie mogłam się z nią dogadać; żeby przełamać opór wzięłam ją na ręce i przeniosłam dwa kroki. Pomogło na 50 metrów, a potem znowu, i znowu, i znowu. Gdy dotarłyśmy do weterynarza, byłam mokra, jak mysz. Miły weterynarz wyraził współczucie i spytał, co się stało. Opowiedziałam mu więc, że musiałam pokazać psu, kto tu rządzi. A on na to :”I pokazała pani, kto tu psa nosi”.

Nooooooooo, racja……………….”